14.10.10

Σύλλογος Γονέων // Ένα κοινωνικό πείραμα

Μπορεί ένα τελείως απομαζικοποιημένο και απαξιωμένο συλλογικό όργανο να αποκτήσει κύρος, προσελκύοντας το ενδιαφέρον των ίδιων προσώπων που μέχρι τώρα το απαξίωναν;

Η εξατομίκευση του βίου μας μάς απομακρύνει από προσπάθειες που θα έπρεπε ο καθένας μας να καταβάλει προκειμένου να επιτυγχάνεται ολοένα η αναμόρφωση του συλλογικού «κοινόχρηστου» χώρου.
Ταυτόχρονα, ο τρόπος με τον οποίο κατανοούμε την εξατομίκευση μάς καθοδηγεί να επιδιώκουμε την απόκτηση ολοένα πιο σύγχρονων αυτοκινήτων, τεχνολογικών αγαθών, τηλεοράσεων, υπολογιστών, και όλα αυτά με την τελευταία λέξη της αισθητικής και του ντιζάιν όπως διαμορφώνεται σε σχεδιαστήρια της Ιαπωνίας, της Γερμανίας και των ΗΠΑ.


Εικόνες: Nissan του 1975 και του 2010. Η τεχνολογική και αισθητική, κυρίως, αναβάθμιση των κοινόχρηστων χώρων στους οποίους διαβιούμε, όπως σχολεία, δημόσια κτίρια και χώροι, ακολουθεί αντίστροφη πορεία από αυτήν των προϊόντων που επιδιώκουμε να κατέχουμε σε ατομικό επίπεδο.

Καθώς απολαμβάνουμε αυτά τα αγαθά υψηλής τεχνολογίας και αισθητικής που διαμορφώνονται από λαούς οι οποίοι κατέχουν αυτή την τεχνολογική και αισθητική γνώση, εμείς, το περιβάλλον που διαμορφώνουμε και στο οποίο ζούμε -αλλά πιθανότατα και εμείς οι ίδιοι-, διολισθαίνουμε αδιάκοπα σε μια χυδαία πολιτισμική υποβάθμιση.
Τα σχολεία μας είναι απαράλλαχτα εδώ και πολλές δεκαετίες, τα σχολικά βιβλία γεμάτα λάθη -κακοσχεδιασμένα και κακοτυπωμένα-, η βίαιες συμπεριφορές των μαθητών από της πρώτες τάξεις του Δημοτικού αναπτύσσονται ανεξέλεγκτα και το αστικό περιβάλλον καθημερινά -σε κάθε βήμα- γίνεται όλο και πιο εχθρικό.

Εικόνα: Νηπιαγωγείο στα Άνω Πετράλωνα

Η αντίληψη που αναπαράγουμε για την εξατομίκευση μάς οδηγεί στο εξής παράδοξο:
Λέγοντας ότι επιδιώκουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας, είμαστε -ο καθένας χωριστά-, διατεθιμένοι να εργαζόμαστε μέχρι το βράδυ προκειμένου να είμαστε σε θέση να πληρώνουμε φροντιστήρια, κολυμβητήρια, ιδιωτικούς γιατρούς κτλ.
Έτσι υποβιβάζουμε το επίπεδο της ζωής μας καθώς μειώνεται ο ελεύθερος χρόνος μας, και το σημαντικότερο, δεν βλέπουμε τα παιδιά μας αρκετά ώστε να διαμορφώνουμε υγιείς σχέσεις μαζί τους επιτελώντας και τον απαραίτητο επιμορφωτικό ρόλο που μας αναλογεί.
Η ζωή των παιδιών μας δε, εντατικοποιείται από πολλή μικρή ηλικία, ενώ ταυτόχρονα αποστερείται το παιχνίδι, καθοριστικό παράγοντα για την διαμόρφωση υγιούς προσωπικότητας.
Έτσι λοιπόν, με μεγάλο κόπο λειτουργούμε στην ουσία επιβλαβώς, τόσο για τον εαυτό μας, όσο και για τα παιδιά μας, την ίδια στιγμή που με μικρότερη και, σίγουρα, πολλή πιο ευχάριστη προσπάθεια θα μπορούσαμε από κοινού μέσα σε ένα πλαίσιο συλλογικότητας να επιτυγχάνουμε ένα καλύτερο σχολείο με σωστά βιβλία, ασφαλή πεζοδρόμια και διαβάσεις, ένα δημόσιο κολυμβητήριο στην γειτονιά μας, και ασφαλείς υπηρεσίες δημόσιας υγείας.

«Υπάρχει μια μόνο δυνατή, δημιουργική λύση για την σχέση του εξατομικευμένου ανθρώπου με τον κόσμο: η ενεργός αλληλεγγύη του με όλους τους ανθρώπους και η αυθόρμητη δραστηριότητά του, η αγάπη και η εργασία που τον επανασυνδέουν με τον κόσμο, όχι πλέον με πρωτογενείς δεσμούς[1], αλλά σαν ελεύθερο και ανεξάρτητο άτομο.»
Έριχ Φρομ, Ο φόβος μπροστά στην ελευθερία


[1] Ως «πρωτογενείς δεσμούς» ο Φρομ αναφέρεται στους δεσμούς ενός παιδιού με τους γονείς του προτού απεξαρτηθεί από αυτούς, αλλά και στην σχέση μεταξύ των προσώπων σε ολόκληρη την πορεία της ανθρωπότητας μέχρι τον Μεσαίωνα, καθώς μέχρι εκείνη την στιγμή κάθε άνθρωπος αντιλαμβανόταν την ύπαρξή του ως μέρος ενός συνόλου τόσο σε πρακτικό επίπεδο μέσα από την οργάνωση της εργασίας, όσο και σε θεωρητικό επίπεδο μέσα από τις θεολογικές ή παραδοσιακές δοξασίες και τελετουργίες.

No comments:

Post a Comment